Talencursus

Dunhuang staat bekend om de Magao-grotten, maar ook om zijn befaamde nightmarket.
Bij talloze standjes zijn noodle-, rijstgerechten, spiesjes en de lokale publiekstrekker, broodje ezelvlees te verkrijgen.
We besluiten ons geluk te wagen bij een willekeurig gekozen stand. We pluizen de menukaart door, maar veel verder dan lukraak wat aanwijzen komen we niet; Er staat alleen Chinese abracadabra. Met hulp van de kokkin menen we te begrijpen dat we rijst, kip, een schaal groente en een spies varkensvlees hebben besteld.
Onze kennis van de Chinese taal blijkt nog slechter te zijn dan we vrezen.
We krijgen noodles, nog meer noodles en twee koppen soep voorgeschoteld. De bestelde kip is gelukkig ook daadwerkelijk een stuk kip.
Gelukkig smaakt alles voortreffelijk, krijgen we geen broodje ezelvlees voorgeschoteld en we proosten met een bier op een heerlijke doch niet bestelde maaltijd.
De schrik slaat ons om ons hart als we de rekening krijgen. Voor een bier wordt €1,10 in rekening gebracht. Normaal krijgen we voor dit bedrag twee bier. (voor de goede orde; het gaat niet om het geld, maar om het principe. We willen niet bekend komen te staan als knieperds)
We worden genept; dat is duidelijk. Hoe we dit duidelijk moeten maken weten we simpelweg niet. Tom probeert een dappere poging door nee te schudden bij de rekening, maar tegen haar Chinese weerwoord kan hij niet op. Er zit niets anders op dan betalen en de aftocht blazen terwijl we denken: hier komen we dus nooit meer!
We moeten Chinees leren en het liefst in een paar dagen. In de bus naar Dunhuang hebben we kennisgemaakt met een Japanner die in China heeft gestudeerd en hij besluit ons de basisbeginselen van het Chinees bij te brengen. Onder het genot van een goede maaltijd (door hem uitgezocht), bier en een fles Chinese wodka (Wodka is smerig, maar Chinese wodka is pas echt smerig) leren we de belangrijkste begrippen: wat kost dat?, te duur,
(geen)lekker eten, niet nodig, geen probleem enz.
Vooral de term “niet nodig” is een gouden greep. Dit wordt ons duidelijk wanneer we enkele dagen later in Xi’an over een markt lopen waar 743 kraampjes met souvenirs staan. Op het moment dat wij de markt oplopen, zie je de marktkooplui verlekkerd denken: “Deze blanken gaan wij eens een paar yuan armer maken door ze onze rotzooi aan te smeren. Met onze gelikte verkooptrucs moet dat geen probleem zijn.”
Echter nadat de eerste marktkoopman slechts drie woorden heeft gesproken boren we zijn illusie volledig de grond in door hem in het Chinees toe te schreeuwen dat we niets nodig hebben. Verbouwereerd kijkt hij naar ons en dan naar zijn buurman, die zich ook al een beetje rijk gerekend had. Die lacht hem echter uit omdat hij door blanken op zijn plek is gezet in zijn eigen taal.
De volgende 741 marktkramen gebruiken we dezelfde strategie. De reacties van de marktkoopmannen zijn wisselend; van een lach tot volstrekte stilte tot een tweede poging omdat ze hopen ons verkeerd te hebben verstaan. Een nieuwe Chinese krachtterm doet ook hem beseffen dat hij aan ons niets kan verkopen.
Zonder nutteloze souvenirs keren we weer terug naar het hotel. (die kopen we de volgende dag wel; we willen genieten van het moment dat we daadwerkelijk kunnen communiceren met de Chinese medemens).

Vanuit Xi’an vliegen we naar Kunming waar we besluiten direct door te reizen naar
Shangri-La, een bustocht van ruim twaalf uur. We boeken een buskaart en besluiten nog snel wat te eten. In een lokaal tentje gaan we zelfverzekerd zitten; we spreken immers Chinees nu.
Helaas hebben we beiden te maken met een totale black out; Bij het bestellen maken we een kapitale fout. In de veronderstelling dat we ingrediënten aanwijzen voor in de saus, blijkt elk ingrediënt een eigen gerecht te zijn. Om half twaalf ’s ochtends zitten we dan ook aan een zes gangendiner waar we de intentie hadden een luchtige lunch te bestellen.
De Chinezen kijken ons nu eens niet vreemd aan omdat we blank zijn, maar omdat we zes volle schalen eten op onze tafel hebben staan.

Shangri-La bevalt ons uitstekend; Gelegen op 3200 meter, omringd door besneeuwde toppen, een aangename temperatuur en veel Tibetaanse sferen in het oude stadscentrum.
We huren een mountainbike om een ronde om het Napa-meer, vlakbij Shangri-La te fietsen, een tocht van 45 kilometer.
Dat Tom hiervan geniet behoeft geen verdere uitleg, maar ook Pam zit dolgelukkig op de fiets en geniet van de prachtige omgeving en, niet minder belangrijk, van het fietsen zelf.
Na 15 kilometer oppert ze zelfs dat het haar leuk lijkt om een keer op fietsvakantie te gaan. Tom’s dag kan nu helemaal niet meer stuk.
Na 35 kilometer en een klim van een kleine 300 meter komt helaas de ommekeer.
Pam is kapot, is moe en heeft geen zin meer. Tom ziet de voorgenomen fietsvakantie op de grond kapot kletteren en vijftien seconden na zijn gedachten komt de bevestiging en geeft Pam aan dat een fietsvakantie misschien toch niet helemaal haar ding is.
Boven op de klim rusten en eten we wat. Hierdoor herpakt Pam zich en worden de laatste 10 kilometer soepel uitgefietst. (lees: afgedaald)
Op onze eigen manier hebben we er beiden van genoten. (echt waar, Pam ook)