Filmster voor twee dagen

Na een kleine twee weken Sumatra zijn we aanbeland op Java en zitten we in Yogyakarta.
Vlakbij de stad liggen de toeristische trekpleisters Borobudor, Prambanan en de vulkaan Merapi.
We huren een scooter bij het hotel en rijden door een chaotische stad voor een rit van 50km naar Borobudor.
We hoeven nauwelijks om de weg te vragen; twee blanken op een scooter; die moeten wel naar Borobudor gaan en zodoende wordt ons de weg al gewezen voor we überhaupt iets gevraagd hebben.
In de Lonely Planet werd gewaarschuwd dat een bezoek aan Borobudur garant staat voor hordes bezoekende schoolkinderen die met je op de foto willen.
Wij zijn gerustgesteld; het is nl. schoolvakantie dus de kids zullen we niet aantreffen.
Helaas is de geruststelling van korte duur; zodra we de eerste stap in de tempel zitten komen de eerste vier meisjes de hoek om. Nerveus en in zeer gebrekkig Engels vragen ze ons of ze een interview met ons mogen doen. Wij zijn de beroerdste niet dus vooruit dan maar….
Na enkele standaardvragen (where are you from, do you like Indonesia en blablabla) mogen we nog even met ze op de foto en klaar zijn we.
We lopen de hoek om en daar staat wederom een stel kinderen met dezelfde vragen en ook hier beantwoorden we hun vragen en gaan we gewillig op de foto.
Driehonderd meter verder hebben we al vier “interviews” gegeven en hebben we zes fotosessies achter de rug.
We zijn nu een half uur in de tempel en we concluderen dat we nog nagenoeg niets hebben gezien en niet eens toekomen om zelf foto’s te maken. Overal worden we omgeven door kinderen.
Na driehonderd en vijf meter is het weer raak. Een volgend groepje wil een interview doen.
De kinderen blijken een Engelse cursus te volgen en zijn nu aanbeland bij het praktijkgedeelte.
Het praktijkgedeelte duurt twee weken en houdt in dat ze in de eerste week zoveel mogelijk toeristen “interviewen” bij Borobudor en de tweede week het kunstje herhalen bij Prambanan.
Op hun identificatiekaart staat de naam van de organisatie die de talencursus organiseert vermeld: Hunting Tourist Program. Deze titel is allesomvattend en verklaart alles. We worden gezien als wild vee en de hele dag zal er op ons gejaagd worden.
De rest van de tijd die we in Borobudur doorbrengen is tweeledig: We willen zoveel mogelijk van de tempel zien EN tegelijkertijd proberen de kinderen te ontwijken. Dit houdt in dat we verschillende technieken hanteren wanneer een groep ons nadert of als ze strategisch om de hoek staan opgesteld: Heel druk met elkaar praten; de camera voor je hoofd houden en doen alsof je fotografeert, even bukken om de slipper goed te doen, iets uit de rugzak pakken, abrupt omdraaien en teruglopen en soms gewoon toegeven en een nieuw interview geven.
Bij één fotosessie moet Tom op de foto met twintig giechelende bakvissen. Eerst twaalf groepsfoto’s en daarna allemaal individueel. Wanneer Tom bij het laatste tienermeisje zijn hand om haar schouder legt, barst het gegiechel, doelloos heen en weer rennen en hysterisch gegil helemaal los; Dit willen ze allemaal wel waarna het hele feest van voren af aan begint.
Na drie uur hebben we twintig interviews gegeven, negen handtekeningen? uitgedeeld, staan we 65 keer op de foto en hebben we 25 keer ons (ter plekke verzonnen) mailadres gegeven.
Eén bijkomend voordeel: als de toeristen deze week in Borobudur worden opgejaagd hebben we het morgen In Prambanan een stuk rustiger; daar komen ze tenslotte volgende week pas.
Vol goede moed pruttelen we de volgende dag op onze scooter dan ook naar Prambanan. Vandaag geen rondrennende kinderen, diepte-interviews en fotosessies. (behalve dan de sessies van Pam die haar camera op een dag vaker laat klikken dan een gemiddelde Japanner tijdens zijn Europa-in-vijf-dagen-tour)
Bij de ingang is ons enthousiasme over een rustige dag alweer verdwenen; Bij de kaartverkoop staan minimaal 64 kinderen in uniform klaar om het toegangshek door te gaan en zich op de argeloze toerist te storten.
Het bezoeken van deze tempels verloopt volgens in dezelfde volgorde als de dag ervoor: Weinig tijd om rustig rond te lopen, veel fotomomenten, handtekeningen uitdelen en veel (diepte)interviews.
We verlaten Prambanan vermoeid maar voldaan. Naast het bezoeken van twee historische hoogtepunten van Indonesie weten we nu hoe het voelt om een filmster te zijn.
De fotosessies en het gestaar in China viel in het niet bij de afgelopen twee dagen.

Vanuit Yogyakarta rijden we morgen richting Bali alwaar onze maand van totale ontspanning zal plaatsvinden. Dit betekent veel strand, snorkelen, duiken, bier drinken en niets doen.

Voor een impressie van de afgelopen maand klik op onderstaande link:
http://youtu.be/Qq_tot7WaQY