bus-ellende, deel negen

Vanuit Cambodja vliegen we naar Kuala Lumpur, Maleisie. Het hoofddoel van Maleisië is: strandliggen en niets doen. Een kleine “vakantie” binnen onze reis.
Vanaf het vliegveld van Kuala Lumpur pakken we de airportshuttle naar het centrum van Kuala Lumpur; een busreis van een klein uur.
Na drie minuten snelweg maakt de bus een noodstop. Nieuwsgierig kijkt Tom door de voorruit van de bus of hij iets ziet. Er staan twee rijen auto’s voor ons en daarvoor is een geheel lege snelweg. Een vreemde gewaarwording. Het lijkt alsof de auto’s voor een glazen wand staan en daardoor niet verder kunnen.
De Maleisische busgenoten hebben hun nieuwsgierigheid nog minder in bedwang dan Tom.
Binnen tien seconden is de busdeur open en rennen ze de snelweg op, op zoek naar de onzichtbare deur. Tom twijfelt even en besluit ook te gaan kijken.
Wat blijkt; een vrachtwagen met een hijskraan er op was klaarblijkelijk de hoogte van zijn vrachtwagencombinatie vergeten en heeft het voor elkaar gekregen de complete wegbewijzering die over de snelweg hangt (hing) omver te trekken en op de snelweg te deponeren. De snelweg is volledig geblokkeerd. Gelukkig liggen er geen auto’s onder; wel is de eerste rij auto’s er tegen aan geknald. Er zijn geen zwaargewonden te zien, wel hangt er een penetrante gaslucht.
Binnen drie minuten staan er ongeveer 200 mensen op de snelweg en ook op de andere weghelft stoppen mensen, stappen rustig uit en trekken camera’s en mobiele telefoons tevoorschijn om te gaan filmen. We kunnen niet achterblijven en trekken ook de camera maar tevoorschijn. (het levert geen mooie foto’s op overigens)
Nadat we een uur op de snelweg hebben gestaan blijkt de ontstane file achter ons langzaam te verdwijnen. Auto’s achter ons zijn al spookrijdend aan het terugrijden naar de laatste afslag.
Spookrijden is dus het devies en ook de buschauffeur rijdt even later met 90km/u op de verkeerde weghelft terwijl onze tegenliggers (die dus goed rijden) al lichtsignalend gevend en luid toeterend aan honderden auto’s aangeven dat ze spookrijden. De buschauffeur en ook de andere automobilisten zijn er ongevoelig voor en minderen geen vaart.
Met drie uur vertraging komen we eindelijk aan in Kuala Lumpur.

Na Kuala Lumpur vertrekken we voor zes dagen strand, luieren, lezen, snorkelen en bier drinken naar het bounty eiland, Pulau Tioman.
In de eerste plaats omdat het een belastingvrij eiland is en bier er goedkoper is dan water en in de tweede plaats om Toms verjaardag in stijl te vieren. (ja mensen, Tom was jarig. Felicitaties kunnen alsnog elektronisch worden doorgegeven. Cadeaus na terugkomst svp)

De kleine vakantie heeft ons goed gedaan en met hernieuwde energie vertrekken we naar Penang, met een tussenstop van twee dagen in Melaka. In Melaka maken we opnieuw kennis met de snelweg van Maleisie.
We komen ’s ochtends aan op het centrale busstation van Melaka en vanaf hier vertrekken we met de stadsbus naar ons hotel. Omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten vragen we de chauffeur ons aan te geven waar we eruit kunnen. Geen probleem, geeft hij enthousiast aan.
Gezien zijn uiterlijk twijfelen we enigszins aan zijn verstandelijke vermogens, maar een gil geven bij een halte die hij in zijn leven minimaal 7854 keer is langsgereden mag geen probleem opleveren.
Nadat we de stad zijn doorgereden en we de snelweg opdraaien vermoeden we dat we te ver zijn en dat hij toch vergeten is een gil te geven.
Het lijkt alsof de chauffeur ons heeft gehoord, want nog geen vier seconden later schrikt hij en vraagt met trillende stem waar we er uit moeten. Tom voelt de bui al hangen en geeft nogmaals de straat aan. Verontwaardigd gilt de chauffeur wat in zijn moedertaal en daarna geeft hij ons de schuld dat we niets hebben aangegeven. We zijn de halte al 20 minuten geleden gepasseerd.
Voor de zoveelste keer deze reis moet Tom tot tien tellen om niemand aan te vliegen.
Na tien tellen vraagt Tom geïrriteerd maar rustig om een oplossing. We willen blijven zitten tot de eindhalte en dan rijden we weer dezelfde weg weer mee terug. Helaas is er enkel een eindhalte en geen terugweg. Op de vraag wat te doen, antwoordt hij dat we uit moeten stappen. Tom roept verontwaardigd dat we midden op de snelweg staan, maar de chauffeur heeft een oplossing. We moeten aan de andere kant van de snelweg staan en dan weer richting Melaka lopen. Niet alleen maar uitstappen dus, maar ook nog een zesbaans snelweg oversteken.
We hebben weinig keus en zodoende staan we voor de tweede keer op een snelweg in Maleisie. Er is slechts één verschil met de week ervoor: De auto’s razen ons nu met 120 km per uur voorbij, we hebben onze rugzakken bij ons en we moeten oversteken.
We hebben geen keuze: Zigzaggend en rennend bereiken we hijgend de overkant. Omdat we niet echt een plan hebben om alsnog bij ons hotel te geraken (laat staan van de snelweg) beginnen we maar op de vluchtstrook richting Melaka te lopen.
Nadat we bijna worden aangereden door een spookrijdende brommer die op de vluchtstrook rijdt komen we al vrij snel bij iets van wat op een bushalte/noodhalte lijkt. We besluiten hier maar even te gaan zitten om tot een eventuele oplossing te geraken.
We zijn wat lacherig geworden door de situatie en wanneer er vrij snel een taxi langsrijdt en Pam alleen maar wijst dat ze een taxi ziet, heeft de chauffeur het al begrepen: Hij stopt en brengt ons alsnog naar ons hotel.

We zitten nu in Penang waar we ons visum voor Indonesie hebben aangevraagd. Het visum kunnen we morgen ophalen waarna we donderdag naar Sumatra vliegen.