Een stuk van de Zijderoute

Zoals reeds gemeld in de vorige blog zijn we afgereisd naar Xining.
Zoals ook reeds gemeld was het daar koud, heel heel koud. Kou lijden en onze reis gaat niet samen, besluiten we.
Van onze oorspronkelijke planning om drie dagen te blijven blijft dus weinig over.
We bezoeken nog wel een Tibetaans klooster, de Kumbum-monestry en kiezen de dag erna het hazenpad; snel door naar Zhangye, waar het een stuk warmer is (plus vier ipv min vier)
Van Xining naar Zhangye is een bustocht van zes uur, die ons over twee bergpassen voert.
Doordat de sneeuwgrens bijzonder laag ligt, wordt de tocht een ware lijdensweg.
We vragen ons af of ze hier sneeuwkettingen of winterbanden hebben, nadat we bij een stijl recht stuk een stuk of tien auto’s omhoog zien kruipen, waarbij de bestuurders hun auto’s omhoog duwen in plaats van omhoog rijden.
Ook onze snelheid daalt naar een kilometer of vijf per uur en ik vrees dat ook wij straks onze bus omhoog moeten duwen. Geen haar op mijn hoofd die zin heeft om een bus 1500 meter omhoog te duwen in de vrieskou.
Gelukkig stopt onze chauffeur dan toch maar om de sneeuwkettingen eronder te leggen; We bedwingen de passen van 3800 en 3600 meter zonder verdere noemenswaardige moeite en de rit is adembenemend mooi.
In de afdeling beginnen de problemen pas echt. We belanden in een file????
De vrachtwagens die de weg omhoog moeten maken lijken niet allemaal bestand tegen kou en hoogte. We zien een vrachtwagen of dertig in colonne staan. De vrachtwagens hebben of de geest gegeven of zijn hun sneeuwkettingen vergeten. De enkele truck die wel het vermogen heeft om omhoog te rijden, knalt met bravoure langs de stilstaande trucks de linkerbaan op (onze baan) en komt er na 40 meter achter dat hij zijn sneeuwkettingen is vergeten. Hij gaat geen meter meer vooruit, maar helaas ook niet achteruit. Gevolg is dat we geen kant op kunnen; de weg is versperd. De vrachtwagenchauffeur klust zijn sneeuwkettingen eronder en vervolgt na een goed half uur tergend langzaam zijn weg omhoog. Helaas blijkt dit niet de enige overmoedige Henk Wijngaard. Er zijn er meer die denken dat zij het wel zonder sneeuwkettingen kunnen redden.
In de volgende kilometer moeten we derhalve ettelijke malen wachten omdat er een slippende vrachtwagen onze rijbaan blokkeert.
Over een kilometer doen we dan ook bijna anderhalf uur en ik moet nu toch echt heel nodig naar het toilet.
Om verloren tijd in te halen wordt er niet meer gestopt voor een (plas)pauze en het liefst stopt hij ook niet voor stoplichten en mindert hij geen vaart in de dorpen die we passeren. Zijn constante getoeter klinkt als een vrijbrief om de snelheid erin te houden en niet van het gas af te gaan. Wonderbaarlijk gezien vallen er geen gewonden.
Nog twee uur later stopt de chauffeur op de eindbestemming en kan ik eindelijk richting wc.
Ik trek een sprint over de parkeerplaats. (gelukkig staat er op een bord waar “wc” op staat en is het niet in het Chinees vermeld; Lang leve de globalisering)
De openbare toiletten in China zijn trouwens niet te vergelijken met de toiletten in Nederland. Stel je een toilet langs de snelweg voor en vermenigvuldig de stank en smerigheid met
factor 45. Denk de zittoiletten, de deuren en het wc-papier weg en je bent in een Chinees openbaar toilet.
Terwijl ik in blinde paniek de toegangsdeur open trap om eindelijk mijn vocht te kunnen lozen, kijk ik recht in het gezicht van een Chinees die zijn behoefte doet op een hurktoilet terwijl hij een sigaret rookt en vier centimeter ontsluiting heeft. Ik zie een goede acht centimeter uit zijn achterste hangen.
Even vraag ik me af wie er meer verbaasd is. Ik vanwege het ongemakkelijke aangezicht of de Chinees die een blanke een toegangsdeur ziet opentrappen en angstig om zich heen ziet kijken op zoek naar een urinoir.
We zijn aangekomen in Zhangye en het is niet meer zo tergend koud! Jiehaa.

In de afgelopen week bezoeken we achtereenvolgens Zhangye, Jiayuguan en Dunhuang, in het Noordwesten van China.
Alle drie steden maakten in een ver verleden deel uit van de Zijderoute.
De toeristische activiteiten (Boeddhistische tempels, een fort, een stuk Chinese Muur,
de Magao-grotten en nog meer tempels) in deze steden worden stuk voor stuk afgestreept, waarbij het overduidelijk is dat we buiten het toeristenseizoen zitten. Het is overal bijzonder rustig en westerlingen zien we al helemaal niet.
In Dunhuang begint de woestijn. Hier vermaken we ons een dag (de eerste warme dag voor ons) met het beklimmen van de hoogste zandduin om er vervolgens in drie minuten weer van af te rennen. (voor sommige dingen ben je nooit te groot)

Communiceren blijft een heikel punt. Chinezen beginnen meestal als een dolle tegen ons te tetteren wanneer ze doorhebben dat er aan ons verdiend kan worden (hotel, busstation, winkel, restaurant enz)
Onze vragende en niet begrijpende blikken zorgen er helaas niet voor dat ze het rustiger aan gaan doen. Ze praten onverstoord door en proberen soms met pen en papier een en ander te verduidelijken. Nu gaan we het begrijpen, dachten we de eerste acht keer nog; Helaas schrijven ze structureel in het Chinees in de (naïeve) veronderstelling dat we dit dan vast wel begrijpen.
Ook dit begrijpen we natuurlijk niet, maar dat maakt ze niets uit; veel en snel praten is de oplossing lijken ze te denken ondertussen hun papiertje aanwijzend.
Sinds een dag of drie begin ik maar Nederlands terug te praten en dit blijkt de weg naar een oplossing. Zodra ik begin te praten kijken ze me vol onbegrip aan en geven ze vrij snel aan dat dit toch echt boven hun pet gaat en ze geen hol begrijpen van wat ik bedoel.
Het is nu gelukkig duidelijk gemaakt dat we elkaars taal niet begrijpen waarna we overschakelen naar handgebaren.
Vervolgens zwaaien we nog een paar minuten met geld, armen en niet bestaande bevestigingsgeluiden (aaaweeee of aaaanoooo) en nog eens twaalf minuten later zitten we moe maar voldaan in onze hotelkamer. (wat zouden we trouwens anders moeten in een hotel?)

Een bier bestellen was dan ook één van de eerste Chinese woorden die we ons hebben aangeleerd.

Ganbei!
Groeten Pam en Tom