Beijing

De eerste week China zit er bijna op; Na enkele gerichte vragen van onze ouders waarom we wel een blog hebben, maar er niets opzetten, voelen we de sociale druk groeien.
Zie hier onze eerste bijdrage:

Na een geslaagde tussenstop in Moskou waar de eerste biertjes genuttigd werden (thanks Floor en Sean) stapten we goed aangeschoten weer het vliegtuig in op weg naar Beijing.
Enkele halve liters bier, een lange reis reeds achter de rug en een nachtvlucht; alle ingrediënten om een goede nachtrust te hebben in het vliegtuig zijn in theorie aanwezig.
Helaas wijkt de theorie vaak van de waarheid af. Zo ook hier. In het vliegtuig slapen we beiden niet en we stappen dan ook zwaar verrot het vliegtuig uit.
Gelijk wacht ons de eerste uitdaging. Een Chinese taxichauffeur uitleggen waar we naar toe willen. We hadden reeds vernomen dat dit een lastige opgave kan zijn. Ze spreken geen Engels, een cursus kaartlezen hebben ze nooit gehad en TomTom is er nog niet aan toe gekomen om de Chinese markt te veroveren.
Ons hotel lag naast de verboden stad en het plein van de hemelse vrede. Dit hadden we ook in het Chinees op papier staan.
Toen we dit lieten lezen aan de chauffeur keek hij alsof hij water zag branden; Hier had hij nog nooit van gehoord; de schrik sloeg hem op het hart. Hij vroeg hulp aan de verkeersregelaar, maar ook zij keek glazig naar onze papieren en ging snel weer bezig met verkeer regelen.
De chauffeur keek nog een keer vertwijfeld achterom ook en zag twee hoopvolle gezichten terugkijken.
Klaarblijkelijk kon hij zich niet laten kennen dat hij geen idee heeft waar de grootste toeristische attracties van zijn stad liggen, want hij begon te rijden.
Onderweg keek de chauffeur nog wat angstig rond en zo en dan keek hij zwetend achterom om te kijken of wij misschien wisten waar we waren.
We besloten ons lot niet langer in zijn handen alleen te leggen. Gewapend met een plattegrond uit de Lonely Planet. (schaal 1:200000000000) begonnen we te zoeken naar bekende straten en/of gebouwen. Wonderbaarlijk genoeg zagen we vrij snel waar we zaten en zo konden we de chauffeur de weg in zijn stad naar ons hotel wijzen. Zijn angstzweet op zijn voorhoofd verdween als sneeuw voor de zon en hij kon een triomfantelijke glimlach niet onderdrukken toen hij ons afzette bij ons hotel; Dat had hij toch maar mooi even geflikt op zijn eerste werkdag als taxichauffeur in Beijing. Zijn gelijk is gehaald: Taxirijden in Beijing is hetzelfde als taxirijden in Sjanghai.

Na een kop koffie en een douche snel de stad in om direct de eerste highlight te ontdekken; het plein van de hemelse vrede (Tiananmen)
Hier valt ons gelijk op dat veel Chinezen blanke mensen heel interessant vinden.
Je zou verwachten dat door al het toerisme en de Olympische Spelen men inmiddels gewend is aan de blanke medemens, maar niets is minder waar. We worden veel en ongegeneerd aangestaard. (De volgende dag willen ze zelfs met ons op de foto. Vooral Pam is het doelwit van veel gestaar en enkele fotoverzoekjes. We vatten dit maar positief op en proberen de gedachte dat ze met ons op de foto willen omdat we eruit zien als freaks snel naast ons neer te leggen.)

De volgende dag vertrekken we zeer vroeg (altijd fijn, zo’n korte nacht na een nacht te hebben overgeslagen) om naar de Chinese Muur te gaan.
Omdat we vroeg in het toeristenseizoen zitten is het er wonderbaarlijk rustig.
We zijn het enige busje met toeristen wat de parkeerplaats op rijdt.
Met slechts 16 man stiefelen we in een ondraaglijk laag tempo richting de muur.
De gids heeft aangegeven dat op de muur een ieder zijn eigen tempo moet lopen en zij niet verder meegaat. Haar taak zit er alweer op dus.
Pam en ik besluiten een soort van sprint in te zetten om de ouderen en zwakkeren uit onze groep direct te lossen. Na 20 meter en vijf traptreden haakt een vrouw met licht overgewicht (understatement) reeds af, na 100 meter gevolgd door een stelletje irritante Franse pubers.
Dat ons tempo hoog ligt blijkt wel uit het feit dat een Chinese vrouw die ons prullaria wil verkopen na 250 meter uitgeput over de reling hangt om naar adem te happen. We hadden verwacht langer nodig te hebben om haar te lozen; zij loopt hier tenslotte elke dag.
Doel bereikt: we lopen alleen en hebben schitterende uitzichten over de muur die hier slingerend door de bergen loopt. De muur is op dit stuk afwisselend gerestaureerd en dan weer in zijn oude (en dus verrotte) staat. Voordat de Chinese overheid de muur als melkkoe zag (natuurlijk betalen we een toegangsprijs om de muur op te mogen), was deze in rap tempo aan het vervallen. Zo zagen de plaatselijke boeren in stukken muur een uitstekende en goedkope manier om aan steen te komen, zodat ze aan hun lang gekoesterde nieuwe schuur konden beginnen.
We lopen hier enkele uren oprecht te genieten en zijn blij dat onze reis dan eindelijk echt begonnen is.
Ook ons bezoek aan de Verboden Stad maakt indruk. In een wirwar van steegjes, pleinen, tempels en vele, vele toeristen, zijn we hier de hele dag aan de wandel.
De kuddes toeristen lopen trouwens enkel de hoofdroute en dat houdt in van voor naar achter in een rechte streep. Zodra je afwijkt van deze route beland je in steegjes en op pleintjes waar we nagenoeg alleen zijn en hebben we al snel niet meer door in toeristenattractie numero uno te zijn.
De verboden stad is zo groot dat we het zelfs voor elkaar krijgen om een keer te verdwalen en nadat we de Stad verlaten hebben, komen we erachter dat we nog enkele stukken volledig hebben gemist.
De dagen erna doen we het zomerpaleis aan, slenteren we veel door de stad en sluiten we de dag traditiegetrouw af bij de Chinese foodmarket alvorens uitgeput ons bed in te duiken. Aan de inheemse gerechten als slang, zijderups en ondefinieerbare insecten hebben we ons nog niet gewaagd. Misschien vanavond; onze laatste kans.

Morgen vliegen we van Beijing naar Lanzhou om vanuit daar met de bus naar Xining te reizen. Het is in Xining op dit moment minus vier en het sneeuwt. Niet echt de omstandigheden waar we onze rugzak op gepakt hebben. Zodra we daadwerkelijk bevriezingsverschijnselen gaan vertonen, zullen we zo snel mogelijk nog verder westwaarts reizen, in de richting van Jiayuguan en Dunhuang. In Dunhuang vind je een woestijn; daar moet het wel warm zijn.

De kop is eraf!

Groeten Tom (ik mis mijn racefiets) de Haas en Pam