Hoogteziekte

In Nepal aangekomen maken we ons op voor een trektocht door de Himalaya.
Het plan is om in vijftien dagen naar oa Everest Base Camp (5364m) en Kalla Pattar (5550m)
te lopen.
Een tocht die Tom in 2007 ook reeds getracht heeft te lopen met enkele vrienden, maar toen genoodzaakt was om na vijf dagen de tocht af te breken vanwege verschijnselen van hoogteziekte.
Door de gebeurtenissen van 2007 is Tom toch wat zenuwachtig; Nog een keer hoogteziekte krijgen zou een eeuwig hoongelach van zijn vrienden betekenen.
Door de zenuwen van Tom wordt ook Pam wat nerveus of we het wel zullen halen.
Om de schande van 2007 uit te wissen staat vast dat we de tocht gaan volbrengen. Is het niet in het echt, dan toch zeker wel op papier. We fotoshoppen ons desnoods wel op de foto’s.
We hebben dezelfde gids als Tom vier jaar geleden had en door hem worden we van het vliegveld gehaald. Het weerzien is bijzonder hartelijk, maar toch bespeuren we dat er iets aan zit te komen. Een dag voor we richting bergen vertrekken komt het hoge woord eruit. De gids kan niet meegaan in verband met een visumaanvraag voor Australië in de week dat we in de bergen zitten. Vol enthousiasme vertelt hij vervolgens dat zijn plan is om volgende maand te trouwen, daarna voor drie maanden naar Australië te gaan om daar zwart te werken om dan vervolgens de illegaliteit van Australië in te duiken om zo een beter toekomstperspectief te verkrijgen.
De logica hiervan ontbreekt ons volledig, maar deze “gouden kans” willen we hem niet ontnemen zodat we met een andere gids zullen gaan lopen.
Met het vliegtuig vertrekken we vervolgens naar de start van de tocht. Er blijkt in vier jaar veel veranderd. In het vertrekdorp zijn er in vergelijking met vier jaar geleden een Irish Pub (met happy hour) een reggae-bar (met happy hour) en 23 internetcafe’s bijgekomen die allemaal claimen het hoogstgelegen internetcafé ter wereld te zijn.
Rustig beginnen we aan de eerste dagen die ons geleidelijk van 2800 meter naar 3440 meter hoogte zullen brengen. Op 3440 meter zullen we een acclimatisatiedag hebben. Gezien Tom’s eerdere ervaring met hoogteziekte geen overbodige luxe.
Op de rustdag zien we een echtpaar lopen dat minimaal vijf jaar geleden met de VUT moet zijn gegaan. We kijken elkaar aan: Als zij Base Camp halen, hoeven wij ons geen zorgen te maken. Deze tocht wordt een makkie.
De volgende dag halen we dit echtpaar tijdens het lopen in. (Zie; het wordt echt een makkie)
Het blijken Belgen te zijn en tussen hun gehijg door raken we aan de praat.
We overwegen ze te waarschuwen of het wel verstandig is om op deze leeftijd nog in de bergen te willen lopen.
Onze mensenkennis blijkt weer eens minimaal te zijn. De mannelijke Belg blijkt zes jaar geleden nog op Mount Everest gestaan te hebben en is één van de vijf Belgen die de Seven Summits (de hoogste top van elk continent beklommen) heeft volbracht.
Op dag zes zitten we op 4300 meter en hebben we wederom een acclimatisatiedag. We lopen die dag naar een uitzichtpunt op 5000 meter om vervolgens weer naar de hut af te dalen. Wij zijn hierbij zwaar aangekleed, compleet met muts, handschoenen en Goretex-jassen. Onze drager kleedt zich wat luchtiger; slippers, een trainingsbroek, een T-shirt en een petje.
Deze luchtige manier van kleden komt hem duur te staan blijkt de volgende dag.
Bij het ontbijt kijken de gasten elkaar allemaal vertwijfeld aan. Iedereen blijkt ’s nachts gegil en zwaar gekots te hebben gehoord. Wij hebben vannacht niets gehoord en gaan onverstoord ontbijten.
Dan komt onze gids enigszins in paniek naar ons toe. Het gegil was afkomstig van onze drager die acute hoogteziekte blijkt te hebben gekregen. Zwaar ellendig wordt de drager naar beneden gestuurd waardoor wij onze eigen tas moeten gaan dragen.
Het dragen van onze tas valt ons minder zwaar dan verwacht en langzaam lopen we richting onze hoogstgelegen hut op ruim 5100 meter.
Het begint ons op te vallen dat onze gids niet lekker te pas is. Nadat hij enkele uren heeft geslapen zien we dat ook hij te grazen is genomen door hoogteziekte. We besluiten hem naar beneden te sturen en zelf de volgende dag naar 5550 meter te lopen om de gids weer te zien in de hut op 4300 meter.
In de hut gaat al vrij snel rond dat wij het stel zijn die gids- en dragerloos is geworden. Een Spanjaard biedt ons aan met zijn gids mee te lopen naar de top.
De volgende ochtend beginnen we aan onze “toppoging”. De klim is zwaar door een gebrek aan zuurstof maar na anderhalf uur klimmen, hijgen en genieten staan we op de top.
5550 meter; Voor Pam een hoogterecord en voor Tom is de schande van 2007 uitgewist!
Het uitzicht op oa Mount Everest is fenomenaal.
Na de top dalen we in een rap tempo af naar 4300 meter waar onze gids moet zitten.
De 1200 meter dalen hebben hem goed gedaan en hij is een herboren man.
Zwaar vermoeid zitten we aan het einde van de middag in de hut en raken we aan de praat met een Duitser die in een paar dagen Mount Everest zal beklimmen. Op mijn vraag of dit zijn eerste poging is, antwoordt hij vol arrogantie: “ I don’t do attempts, I climb Mountains”
Enigszins van slag door zo’n idioot antwoord probeert Pam zijn zelfvertrouwen te ondermijnen door aan te geven dat het allemaal niet zo makkelijk is en dat er de dag ervoor een Amerikaan is omgekomen op Everest.
Maar dat is volgende de Duitser niet waar, want hij heeft er niets over gehoord.
Ons bloed begint te koken en heel even overweegt Tom hem aan te vliegen en hem zijn ijsbijl in zijn rug te slaan, maar daar is hij toch te vermoeid voor.
De Duitser stelt nog een beleefdheidsvraag aan ons, maar zodra hij hoort dat we slechts wandelen in de Himalaya en niet klimmen is hij wel klaar met ons. Aan alles straalt hem af dat hij ons een stelletje losers vindt en hij de almachtige bergbeklimmer is. (internetlinks over een omgekomen Duitser op Mount Everest zijn meer dan welkom)
Ook komen we tijdens onze afdaling nog een Braziliaan tegen die Everest wil beklimmen en er met een paraglider van wil afdalen. (links over een tegen Everest te pletter geslagen paraglider zijn ook welkom)
Na twee weken bergen vliegen we weer richting de bewoonde wereld en wachten een douche, schone kleren, een normaal bed, welverdiend bier en normaal eten weer op ons.
We rusten nog enkele dagen uit in Kathmandu en vliegen aanstaande vrijdag naar Bangkok om enkele dagen later door te reizen naar Cambodja.

Noot: Het hele bovenstaande verhaal kan één groot onzinverhaal zijn. Zoals hierboven eerder aangegeven zouden we de top sowieso halen. (Nogmaals) falen was geen optie!

Voor een impressie van zes weken China: check onderstaande link
http://www.youtube.com/watch?v=57Q4xoRDgx0