Nog maar weer eens een busverhaal

In de afgelopen maanden hebben we de nodige busreizen gemaakt die ietwat anders verlopen dan een rit met lijn vijftien in Amsterdam. In Indonesië blijkt dat niet anders te zijn.
Op Flores moeten we met de bus van Bajawa naar Moni over een afstand van 150 kilometer. Gezien de erbarmelijke staat van de wegen hier zal deze rit ruim zeven uur in beslag nemen.
Om half zeven ’s ochtends staan we voor ons hotel te wachten. Slechts 40 minuten te laat arriveert de bus, worden onze tassen op het dak gelegd (vastmaken met touw schijnt hier niet te hoeven) en vertrekken we met een halflege bus. Op de achterbank zitten we samen met twee Duiters vrij comfortabel en hebben we voldoende beenruimte.
Twintig minuten en enkele tussenstops later zitten we echter al met 25 man in een 16 persoonsbus. Wij hebben het geluk dat geen van de lokalen tussen de blanken wil zitten, want bijna elke stoel is inmiddels dubbel bezet. Gelukkig zit de bus nu echt vol en kunnen we in een ruk doorrijden naar de plaats van bestemming.
Een enkeling kotst in de bus vanwege de vele bochten en het agressieve rijgedrag van de chauffeur, maar daar hebben we weinig last van.
In een volgend dorp stopt de bus weer en stapt er een man uit waarna er nog drie vrouwen instappen. Onze definitie van vol verschilt blijkbaar enigszins van die van de chauffeur.
De vrouwen hebben drie zakken rijst van 50 kilo bij zich en die moeten ook nog even de bus in gepropt worden. Iedereen schikt weer wat in (wij blijven wederom buiten schot) en we gaan weer. Een kleine 100 meter verderop stoppen we nogmaals en zien we een man in zijn rechterhand twee geiten aan een touw vasthouden en in zijn linkerhand vijf vastgebonden kippen. Het zal toch niet…..
Het zal toch wel; de kippen worden aan hun poten aan de achterkant van de bus gebonden en de geiten worden het dak op getakeld.
De man blijkt ook nog twee immens grote trossen bananen en een stuk of 30 kokosnoten bij zich te hebben die ook moeiteloos het dak op gaan.
Bij het verder rijden horen we gestommel op het dak; de geiten hebben het klaarblijkelijk niet heel erg naar hun zin. Een blik door het achterraam leert ons dat de kippen wel vrede hebben met hun plaats in de bus; ze hangen bewegingloos met hun hoofd naar beneden.
Bij de volgende stop staan vier mensen ongeduldig te kijken of ze nog meekunnen.
De chauffeur ziet inmiddels ook in dat er niet nog meer mensen in zijn bus passen; Deze mensen mogen wel mee, maar dan op het dak zittend of aan de reling achterop de bus hangend (naast de getraumatiseerde kippen)
Met minimaal 35 mensen in, op en aan de bus hangend (we zijn de tel kwijtgeraakt) slingeren we ons een weg naar onze eindbestemming.
Om de vijf minuten stappen er mensen in en uit en even zo vaak wordt de puzzel hoe men met zijn allen in de bus past opnieuw gelegd.
De nieuwelingen worden eerst gewezen op een plek op de achterbank. (bij de blanken)
We verstaan de taal niet, maar we maken uit hun gegil op dat ze daar niet op zitten te wachten.
Na zeven uur, 183 tussenstops en een lekke band zijn we er. Uitgerust stappen we uit, ons door de bus een weg banend langs kotszakjes, zakken rijst en twee mensen die zich vasthielden aan de openstaande deur.

De volgende dag besluiten we de kroeg in te duiken om een biertje te gaan drinken.
Bij het krijgen van de rekening weten we op voorhand al dat de rekening niet gaat kloppen.
We hebben inmiddels geleerd altijd bij dezelfde ober te bestellen en nooit bij twee verschillende obers omdat het anders helemaal misloopt.
De eerste 24 keer dat het ergens fout ging hebben we keurig gemeld dat zij een fout hebben gemaakt en wij te weinig moeten betalen. Hun reactie op onze eerlijkheid is altijd erg lauw en onverschillig en we zijn klaar met de onverschilligheid. Geen eerlijkheid meer voor ons!
Ook bij deze rekening blijkt het, zoals voorspeld, mis te gaan.
Er staan vier bier op de rekening terwijl we er toch echt vijf hebben gedronken.
We worden er moedeloos van en besluiten het voordeel (twee hele Euro’s) te behouden; vier bier af te rekenen en er vandoor te gaan. Op weg naar het hotel voelen we ons nog enigszins schuldig, maar aan de andere kant is dit toch weer een “grote” meevaller op onze reisbegroting. Dan moeten die rare Indonesiërs toch maar eens wat beter op gaan letten.
Vijf minuten later ploffen we voldaan neer in onze hotelkamer alwaar we na anderhalve minuut gestoord worden door geklop op de deur.
Het blijken twee medewerkers van de bar te zijn die op onverklaarbare wijze ons hotel hebben gevonden en aangeven dat we een bier te weinig hebben afgerekend en of we dit alsnog nog willen betalen. K*T. Schaam schaam.
We spelen nog even de vermoorde onschuld en acteren er vrolijk op los dat we dit echt niet doorhadden.
Het blijkt te helpen want de barmedewerker biedt wel 38x zijn verontschuldigingen aan en bedankt ons vervolgens dat we het vijfde biertje ook willen betalen.
We krijgen keurig een bonnetje; hij biedt nog twee keer zijn excuses aan en wenst ons een fijne avond.

Voor een samenvatting van Indonesie en Singapore klik op onderstaande link:
http://www.youtube.com/watch?v=_3k6pq6J0rc